Bolhoed, paraplu, onberispelijk krijtstreepkostuum. Mr. Williams gaat in het Londen van 1953 gekleed zoals elke werknemer gekleed gaat. Op het gemeentehuis, waar hij zijn dagen slijt, verplaatst hij stapels papier zoals iedereen dat doet. Maar dan krijgt Williams te horen dat hij nog maar kort te leven heeft. De onheilstijding doet iets met hem. Het lijkt erop dat de eenzame weduwnaar, die tegen zijn pensionering aan zit, zijn levenskracht hervindt.

In Living geeft de Britse acteur Bill Nighy (73) een glorieus optreden weg als de man die zijn hele bestaan als een risico mijdende bureaucraat heeft geleefd en nu tot inkeer komt en nog iets nuttigs met zijn resterende maanden wil doen. Je hebt met Mr. Williams te doen, zeker als blijkt dat er meer menselijkheid in hem schuilt dan hij zelf vermoedde.

Soms is het ook alsof hij wordt opgetild door de pianomuziek van de Franse componist Emilie Levienaise-Farrouch, muziek die als een vlinder door de film dwarrelt.

Living stelt met een elegant gebaar de vraag wat van belang is in het leven. Dat hoeft niet van de daken te worden geschreeuwd.